06 Haziran 2007
Kamyon Afyon'da onlar yaşamımızda
Kamyonun çarptığı yerden kan ve irin fışkırıyor! Kamyon pislik rezervini bu sefer Susurluğun güneyinde patlattı.
2 Haziran günü meydana gelen kazada, eski terörle mücadele başkomiseri Mehmet Şanlı'nın da bulunduğu cip uyuşturucunun etkisiyle uçan şoförüne ayak uyduramayınca karşı şeride geçerek bir kamyona çarptı.
Kazada özel harekatçı Şanlı'nın dışında cipte bulunan, müteahhit Hüseyin Mert, Bağcılar Kaymakamlığı Ziraat Odası Meclis üyesi Trabzonlu patron Turan Balık ile Antalyalı patron Zekeriya Kocagöz hayatını kaybetti.
Hurdaya dönen cipin bagajından, son dönemin meşhurlarından 1 "Glock" marka tabanca, "Baretta" marka otomatik tüfek, 1 "Baretta" marka tabanca, 1 "Heckler Koch" marka tabanca ile bunlara ait çok sayıda mermi, biber gazı, esrar ve çek-senet çıktı.
Silahların hepsi de kılıflarının dışında mermileri namluya sürülü vaziyette sahiplerinin elinin altında bulundu.
26 Aralık 1994 tarihli ve Riyad Bank antetli biri 27 milyon, diğeri 64 milyon dolarlık 2 senedin, Suudi Arabistan vatandaşı Mahmut el Yusuf Muhammet tarafından Saynur Tarım Ürünleri İhracat ve İthalat Sanayi Limited Şirketi adına yazıldığı belirlendi.
Senetlerden hariç tutarı 100 bin dolardan fazla olan çeklerin dışında bulunan notlar ise çek-senet tahsilatı işlerini teşhir ediyordu:
Şükrü İ.'nin 50 bin dolarlık Mahmut E.'ye borcu var. Buradan 40 bin ve 45 bin euro'luk senet alınacak. Karısı Lütfiye. Karısı ... belediyesinde fen işleri müdürü. Melisa isimli bir şirketleri var.
CİPE BİNMEYENE DE KURŞUN
Cipe binmekten son anda vazgeçen yine Trabzonlu turizm firması patronu Nuri Günaydın kazadan sonra yaptığı konuşmalar nedeniyle silahlı saldırıya uğradı.
Günaydın arabaya, uzun namlu silahlar, yüklü miktarda senet ve para olduğu için binmediğini, kazanın ardından arabadaki paraların kaybedildiğini açıklamıştı. Ayrıca, özel harekatçı Şanlı'nın "çok ünlü bir işadamının yanında çalıştığını" da açıklamalarına eklemişti.
Benim yanımda bir tane 300 bin dolarlık, bir tane de 197 trilyonluk senet sayıldı ama bunlar arabadan çıkmadı. Araçtaki senetler nerede? Bu senetler kimin adına? Mehmet Şanlı, hangi ünlü iş adamının yanında çalışıyor? Niye bunlar açıklanmıyor.Bu açıklamaların ardından Pazartesi günü silahlı saldırıya uğrayan Günaydın, saldırganların özel harekatçı olduğunu belirterek saldırıyı şöyle anlattı:
Arkamdan siyah bir Mercedes yaklaştı. Arka koltukta Kalaşnikof silahı gördüm. Ateş etmeye başladılar. Arabama 27 mermi saplandı. Bunlar eski özel harekátçı ve eski memur oldukları için, arabamın depo kısmına ateş ederek havaya uçurmaya çalıştılar.
KAMYONLARA BIRAKMAYALIM
Susurluk'ta kamyon çarpar pislik saçılır, Şemdinli'de halk çarpar pislik saçılır, Afyon'da yine kamyon yine pislik...
İrin yumağından saçılmayanların neler yaptıklarını ise icraatlarından biliyoruz... Hrant Dink'in katlinden, Amed/Bağlar'dan, Danıştay'dan... Sauna'sından, Atabeyler'inden, Ergenekon'undan biliyoruz...
Bilmediklerimiz ise zulada ama yaşamımızın içinde kirli ellerinde kirli silahlarıyla bekliyorlar.
Fabrika işçisi kadınlar, evin kölesi kadınlar… Emekçi kadınlar öfkeli soluklarıyla sokaktalar. Evde, fabrikada, hayatın her alanında aşağılanmalara, tacize, ağır çalışma koşullarına ve cinsel ayırımcılığa maruz kalan kadınlar “Artık yeter” diyerek sokaklarda haykırıyorlar!
Tarih 8 Mart 1857'yi gösterirken, Amerika’da Chicagolu kadınlar sokaklara çıkıyorlardı. Tarih onların çifte ezilmişliklerini yazdı hep. İşte şimdi yaşamlarının bu döngüsüne bir çomak sokuyorlardı. Binlerce yıllık kahırla, kinle, umutla dolduruyorlardı alanları.
Ne istiyordu emekçi kadınlar? Günde 15 – 16 saate varan vahşi sömürü koşularına karşı 10 saatlik iş günü istiyorlardı. Erkekler gibi, eşit işe eşit ücret istiyorlardı. Aşağılanmak, hor görülmek, ayırımcılığa maruz kalmak istemiyorlardı. Tüm bu taleplerini “Ekmek ve Gül İstiyoruz” diye özetliyorlardı. “Ekmek” daha iyi bir ücret ve karın tokluğunu simgelerken “Gül” daha kaliteli yaşam koşullarını simgeliyordu.
“Ekmek ve Gül” isteyenlerin karşılarında patronun polisi vardı. Yürüyorlardı. Saflarından kızkardeşleri ölerek, yaralanarak düşüyordu bir bir. Yürüyüş ve grevleri kanla bastırıldı.
Ama Chicago’nun sokakları ve kadınları, O günü asla unutmayacaktı.
Hatırasını kızıl bir gül gibi taşıyacaklardı göğüs kafeslerinin içinde. Bir kez silkinip kalmışlardı işte. Onları boyunduruk altına almak artık kolay olmayacaktı.
Bin yıl da geçse daha demincek
Aradan 50 yıl geçti. 8 Mart 1908’de Chicagolu kadınlar bir kez daha doldurdu alanları. Bu defa 50 yıl önceki taleplerine yenilerini eklemişlerdi: 8 saatlik iş günü, oy hakkı ve çocuk emeği ile ilgili yasa istiyorlardı. Direniş yine patronların kendilerine has yöntemleriyle, kanla bastırıldı. 140 kadın öldürüldü birçoğu da tutuklandı.
Ancak ateş yakılmıştı bir kere. Bu mücadele kıvılcımı bütün dünyayı saracak, emekçi kadınların özgürlük ve eşitlik mücadelesinde bir pusula olacaktı. Mücadeleyle geçen bu süreçten sonra kadınlar birçok hak elde etmeyi başarmışlardı.
Chicagolu kadınlar hala önümüzde yürüyor
Alman komünist Clara ZETKİN 1910 yılında Kopenhag’daki Kadın Konferansı’nda, öldürülen kadınların anısına, 8 Mart’ın “DÜNYA EMEKÇİ KADINLAR GÜNÜ” olarak kabul edilmesini 2. Enternasyonal‘e önerdi. Enternasyonal’de bu öneri kabul edildi. (Enternasyonal, işçilerin uluslararası mücadele birliğidir.)
1975 yılında Birleşmiş Milletler aldığı bir kararla, 8 Mart’ı “Dünya Kadınlar Günü” olarak ilan ederken kimilerinin düşündüğünün aksine, 8 Mart’ın özünü, gerçek içeriğini boşaltmanın ilk adımını da atıyordu. Ve o tarihten bugüne dek dünyada iki farklı 8 Mart kutlanması gelenek haline geldi.
8 Mart, dünya tarihine patronların ezdiği işçi kadınların, burjuvalara karşı verdiği zorlu ve kanlı mücadelesiyle yazıldı.
Öyleyse 8 Mart’la burjuvazinin işi ne?
Çünkü binlerce yıl da geçse onun hatırlanmasını, sokaklarda kutlanmasını engelleyemiyor. Engelleyemiyorsan evcilleştir. Kendi kabul edeceğin sınırlara çek. İşçi ve emekçilerin kafasını bulandır. Yaptıkları budur. 8 Mart’ı bir mücadele günü olmaktan çıkarmak, kadın işçi ve emekçilerin belleğinden silmek. Sulu bir kadına hediye almak günü olarak yaygınlaştırıp yozlaştırmak.
Oysa, 8 Mart emekçi kadınların özgürlük ve emek mücadelesinde önemli bir mihenk taşıdır. İşçi kız kardeşlerimizin gözüpek mücadelesiyle yazılan bu tarih, biz işçi ve emekçi kadınların bugünkü mücadelesine taşınarak yaşatılabilir.
Yürüyeceğimiz yol, yüzlerce yıl önce Chicagolu kadınlar tarafından çizilmiştir. Öyleyse; YÜRÜYELİM!
“Önderlerini vur”
Yazılarındaki teorik hatalara rağmen Rosa Luxemburg, Alman ve uluslararası işçi sınıfının önde gelen önderlerinden birisiydi. Burjuvazi, proleter yığınlar içinde kök salmış Rosa Luxemburg ve Karl Liebknecht gibi işçi sınıfı önderlerinin ne denli tehlikeli olabileceklerini çok iyi biliyordu ve bu nedenle her türden aracı kullanarak onlarla mücadele ediyordu.
Kapitalist düzeni sarsan Kasım devriminden ve arkasından gelen Ocak ayaklanmasından sonra açık katliamlar gerçekleştirmekten de çekinmemeye başladılar. “Önderlerini vur” yazılı afişler her tarafa yayıldı ve proletaryanın önderlerinin avına çıkıldı.
SPD’nin doğrudan katılımıyla, Soğuk bir kış günü, 15 Ocak 1919′da Rosa, Liebknecht ve Wilhelm Pieck gözaltına alındı. Pieck kaçmayı başarırken, Luxemburg ile Liebknecht cellatların elinde kaldı.
Luxemburg’un başı dipçikle ezildi, ölene kadar dövüldü. Liebknecht de başına sıkılan kurşunlarla öldürüldü. Son nefeslerine kadar cesur ve kararlı olan iki devrimcinin bedenleri, Landwehr Kanalı’na atıldı. Aylarca bulunamadılar.
“15 Ocak’ta görüşmek üzere…“
Ama burjuvazinin onları kaybetme planı tutmadı. Onların anısı bugün de canlıdır. Onların ve Alman komünist-devrimcilerinin anısına Berlin’de yapılan Anıt mezar, her sene 15 Ocak’ta enternasyonalizmin en sıcak yaşandığı anlara sahne olur. Hangi ulustan olduğu bilinmeyen, değişik yaşlarda binlerce insan, “iğne atsan yere düşmez” kalabalıkta iç içedir. Sınıfsız-sömürüsüz dünya özleminin dolayımsız ifadesi olan Enternasyonal, birçok değişik dilden, hep birlikte söylenir.
“İdeallerini/ ideallerimizi yaşatmak için, seneye 15 Ocak’ta görüşmek üzere…” diyerek ayrılınır oradan…
Meksika işbirlikçi burjuvazisinin kamu işçi ve emekçilerine saldırısı yalnızca ekonomik de değil. Burjuvazi, bu saldırılarla asıl olarak, başta son dönemde militan direnişlerle öne çıkan eğitim emekçileri olmak üzere kamu emekçilerinin direncini kırmaya çalışıyor. Kamu emekçilerinden de cevabını anladığı dilden alıyor!
Meksika'da 1 Mayıs, 2, 3, 4 Mayıs'a ve sonrasına, giderek kitleselleşen ve ülke çapında yaygınlaşan grev, gösteri ve işgallerle taşınıyor. Meksika'da başını Ulusal Öğretmenler Sendikası'nın çektiği direnişin startı, 1 Mayıs gösterilerin hemen ardından 2 Mayıs'ta 100 bin öğretmenin yasa tasarısına karşı mahkemelere eylemli başvurularıyla verildi.
Aynı gün kuzeydeki Chihuahua'dan güneydeki Chipas'a kadar onbinlerce kamu emekçisi, işçi ve öğrenci, ülke çapında gösteriler başlattı. Sayısız kitle gösterisi yapıldı, bazı devlet binaları işgal edildi, otoyollara barikatlar kuruldu, ABD ve Guatemala sınırları göstericiler tarafından kapatıldı.
Chihuahua şehriyle birlikte, geçtiğimiz aylarda görkemli bir direnişin yapıldığı Oaxaca şehri de göstericiler tarafından yeniden işgal edildi. Tamualipas'ta meydanları ve hükümet-belediye binalarını benzer bir işgal girişimi ise şimdilik sonuçsuz kaldı.
Göstericiler sosyal güvenlik ve emeklilik yasasının yanısıra, Meksika'nın ABD ile yoğunlaşan "güvenlik işbirliği anlaşmaları"nı, enerji kaynaklarının özelleştirilemesini ve artan hayat pahalılığını protesto ediyorlar. ABD'nin onlarca Kübalının katili kontra 
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder